وقتی کسی را دوست دارید ....

حتی فکر کردن به او باعث شادی و ارامشتان می شود . 

در کنار او که هستید احساس امنیت می کنید . 

حتی با شنیدن صدایش ضربان قلب خود را در سینه حس می کنید . 

زمانی که در کنارش راه می روید احساس غرور می کنید . 

تحمل دوری اش برایتان سخت و دشوار است. 

شادی اش برایتان زیبا ترین منظره دنیا و ناراحتی اش برایتان سنگین ترین غم دنیا است . 

حتی تصور بدون او زیستن برایتان دشوار است . 

شیرین ترین لحظات عمرتان لحظاتی است که با او گذرانده اید . 

حاضرید برای خوشحالی اش دست به هر کاری بزنید. 

هر چیزی را که متعلق به اوست دوست دارید . 

در مواقعی که به بن بست می رسید با صحبت کردن با او به ارامش می رسید . 

برای دیدن مجددش لحظه شماری می کنید . 

حاضرید از خواسته های خود برای شادی او بگذرید. 

به علایق او بیشتر از علایق خود اهمیت می دهید . 

حاضرید به هر جایی بروید فقط او در کنارتان باشد. 

ناخود اگاه برایش احترام خاصی قائل هستید. 

تحمل سختی ها برایتان اسان و دلخوشی های زندگیتان فراوان می شود. 

او برای شما زیبا ترین و بهترین خواهد بود اگر چه در واقع چنین نباشد. 

به همه چیز امیدوارانه می نگرید و رسیدن به ارزوهایتان را اسان می شمارید . 

با موفقیت و محبوبیت او شاد و احساس سر بلندی می کنید. 

واژه تنهایی برایتان بی معناست . 

ارزوهایتان ارزو های اوست. 

در دل زمستان هم احساس بهاری بودن دارید. 

به راستی دوست داشتن چه زیباست این طور نیست؟